سازمان منابع طبیعی و آبخیزداری کشور

در منطقه رودبارسرای شهرستان رضوانشهر افشین یگانه و حافظ پورخانی دو تن از جنگلبانان منابع طبیعی حین گشت زنی در جنگل با 3 نفر از قاچاقچیان چوب که در حال قطع درخت بودند مواجه شده و برای جلوگیری از قطع درختان مورد حمله این افراد قرار می گیرند.  پورخانی که آسیب کمتری دیده است مداوا شده و از بیمارستان مرخص می شود اما افشین یگانه که بوسیله داس از ناحیه سر مجروح شده است بخاطر جراحات زیاد تحت درمان قرار دارد و قرار است برای ادامه مداوا به بیمارستانی در تهران انتقال پیدا کند.

دو روز از این ماجرا نگذشته است که خبری دیگر در رسانه ها و فضای مجازی منتشر می شود. این بار در شهرستان سیاهکل فرمانده یگان حفاظت منابع طبیعی این شهرستان برای جلوگیری از تصرف زمین های منابع طبیعی مورد حمله افراد زیادخواه قرار گرفته و بشدت آسیب دیده و برای مداوا راهی بیمارستان لاهیجان می شود.
البته ضرب و شتم جنگلبانان در ایام نوروز به اینجا ختم نمی شود زیرا در فردای همان روز بازهم  در استان گیلان اما اینبار در منطقه تالش قاچاقچیان چوب برای رسیدن به اهداف خود یک جنگلبان دیگر را نیز به شدت مصدوم کرده و او را نیز روانه بیمارستان می کنند.
نگارنده که با سرهنگ قربانی فرمانده یگان حفاظت منابع طبیعی استان گیلان صحبت می کرد، می گفت: قاچاقچیان چوب در استان بسیار گستاخ شده اند و ما با گشت و مراقبت های پی در پی این عرصه را برایشان نا امن خواهیم ساخت.
... آری این سریال دنباله دار و بی پایان، قصه همیشگی مامورین منابع طبیعی است که گاه مصدوم می شوند، گاه قطع عضو و گاهی نیز جان شیرین خود را از دست داده و اهل خانه را در غم و ماتم فرو می برند.
جنگلبانانی که کارشان تعطیل پذیر نیست و شب و روز از پا نمی شناسند و تنها جرم شان این است که از انفال و منابع طبیعی دفاع می کنند!
مگر در این شرایط سخت اقتصادی یک قرقبان، یک جنگلبان و یا یک محیط بان چقدر جیره و مواجب می گیرد که اینگونه باید جان خود را در معرض  خطر قرار دهد ؟! واقعاً دفاع از طبیعت و حفاظت از جنگل و مرتع به چه قیمتی؟! مگر ارزشمند تر از جان آدمی چیز دیگری هم هست.؟!  
این خبر در کنار دیگر خبرهای ضرب و شتم جنگلبانان از جمله مواردی است که در روزها و هفته‌های اخیر می تواند احساسات بسیاری از مردم را جریحه‌دار کرده و بسیاری را به این فکر فرو برده که مشکل کار کجاست که امروز شاهد این‌گونه اتفاقات هستیم؟
براستی قلم می تواند برای خاموش کردن صدای تبرها کاری از پیش ببرد، تبرهایی که قصد دارند آخرین ریشه های بستر حیات بشری را نشانه روند؟!